Rechtbank Den Haag, 11-12-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:14534, NL17.12743

4.1

4.2

In paragraaf C2/6.3 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc) staat dat verweerder een aanvraag om een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd alleen niet-ontvankelijk verklaart op grond van artikel 30a, eerste lid, onder c, Vw indien er redenen zijn om aan te nemen dat de vreemdeling wordt toegelaten tot het veilige derde land.

4.3

De rechtbank is van oordeel dat uit het beleid in paragraaf C2/6.3 van de Vc niet volgt dat het op de weg van de vreemdeling ligt om aan te tonen dat hij geen toegang zal krijgen tot het veilige derde land. Uit het beleid volgt immers dat verweerder alleen dan tot niet-ontvankelijkverklaring van de asielaanvraag op grond van artikel 30a, eerste lid, onder c, Vw overgaat, indien hij redenen heeft om aan te nemen dat de vreemdeling wordt toegelaten tot het veilige derde land. Dit betekent dat verweerder, alvorens zo’n beslissing te nemen, moet onderzoeken of er redenen zijn om aan te nemen dat de betrokkene toegelaten wordt tot het veilig geachte derde land.

4.4

In dit verband is van belang dat uit de door eiser overgelegde kopie van de hem door de VAE verleende verblijfsvergunning blijkt dat deze vergunning geldig was van 8 november 2013 tot 7 november 2014. Eiser heeft verklaard dat deze verblijfsvergunning in de vorm van een sticker in zijn Syrische paspoort geplakt zit. Dat zijn Syrische paspoort is ingenomen door de Griekse autoriteiten wordt door verweerder niet betwist. Eiser heeft verder een kopie overgelegd van een korte termijn visum dat de VAE hem heeft verleend. De datum van afgifte en verloop van het visum is niet vertaald. De gemachtigde van eiser heeft ter zitting vertaald dat het visum geldig was tot 28 februari 2015. Dat eiser na afloop van zijn verblijfsvergunning een visum voor kort verblijf is verstrekt, maakt aannemelijk dat de geldigheidsduur van eisers verblijfsvergunning niet is verlengd. Verder heeft eiser een screenshot overgelegd waaruit volgt dat eiser geprobeerd heeft op digitale wijze details over zijn verblijfsrecht in de VAE op te vragen, maar waarop te zien is dat het systeem aangeeft ‘unable to process your request with given details’. Eiser heeft ter zitting gesteld dat dit komt doordat hij op dit moment geen verblijfsrecht in de VAE heeft.

4.5

Gelet op de onder 4.3 vermelde informatie en gelet op het door verweerder gevoerde beleid met betrekking tot de toepassing van artikel 30a, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw, is de rechtbank van oordeel dat verweerder zich in het bestreden besluit niet zonder nader onderzoek op het standpunt heeft mogen stellen dat er in het geval van eiser redenen zijn om aan te nemen dat hij zal worden toegelaten tot de VAE. De overweging dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij niet opnieuw in het bezit zou kunnen komen van een verblijfsvergunning in de VAE, omdat hij lang in de VAE heeft verbleven en hij de VAE ook vanuit het buitenland heeft kunnen bezoeken, volstaat niet. Nu verweerder heeft nagelaten te onderzoeken of er, niettegenstaande voornoemde informatie, redenen zijn om aan te nemen dat eiser zal worden toegelaten, is het bestreden besluit niet met de vereiste zorgvuldigheid voorbereid en genomen en berust het evenmin op een deugdelijke motivering. Het besluit komt daarom voor vernietiging in aanmerking wegens schending van de artikelen 3:2 en 3:46 Algemene wet bestuursrecht. De rechtbank zal het beroep daarom gegrond verklaren.

6.1

Eiser voert aan dat de VAE voor hem niet als veilig derde land kan worden aangemerkt, omdat de VAE geen partij is bij het Vluchtelingenverdrag en er daarom niet de mogelijkheid bestaat om de vluchtelingenstatus te verzoeken en bescherming te ontvangen overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag. Dat dit een vereiste is volgt uit artikel 3.106a, eerste lid en onder e, van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb). Ook in dit kader verwijst eiser naar bovenvermelde uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Utrecht van 23 augustus 2017. Hierin is geoordeeld dat de omstandigheid dat de VAE in de praktijk bescherming biedt tegen refoulement, niet voldoende is voor de conclusie dat de VAE ook verder bescherming biedt overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag. De rechtbank oordeelde dit onder verwijzing naar een meervoudige kamer uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Arnhem van 13 juli 2017 (ECLI:NL:RBDHA:2017:8484) en met kennisneming van de vragen die de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) aan verweerder heeft gevraagd (in zaak 201609584/1/V3) ten behoeve van een zitting van 8 augustus 2017.

6.2

Op grond van artikel 3.106a, eerste lid, van het Vb wordt de aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd slechts niet-ontvankelijk verklaard op grond van artikel 30a, eerste lid, onder a, b of c, van de Vw indien, naar het oordeel van Onze Minister, alle relevante feiten en omstandigheden in aanmerking nemend, de vreemdeling in het betrokken derde land overeenkomstig de volgende beginselen zal worden behandeld:

1. het leven en de vrijheid worden niet bedreigd om redenen van ras, religie, nationaliteit, lidmaatschap van een bepaalde sociale groep of politieke overtuiging, en

2. er bestaat geen risico op ernstige schade als bedoeld in artikel 29, eerste lid, onder b, van de Vw, en

3. het beginsel van non-refoulement overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag wordt nageleefd, en

4. het verbod op verwijdering in strijd met het recht op vrijwaring tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of vernederende behandeling, zoals neergelegd in het internationaal recht, wordt nageleefd, en

5. de mogelijkheid bestaat om de vluchtelingenstatus te verzoeken en, indien hij als vluchteling wordt erkend, bescherming te ontvangen overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag.

6.3

De rechtbank is van oordeel dat verweerder de VAE ten onrechte als een veilig derde land heeft aangemerkt. De rechtbank volgt eiser in zijn betoog – en de door hem aangehaalde uitspraken van deze rechtbank – dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat vreemdelingen in de VAE bescherming kunnen verkrijgen overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag, zoals vereist in artikel 3.106a, eerste lid, aanhef en onder e, van het Vb. Hoewel uit de bewoording van dit onderdeel van artikel 3.106a van het Vb niet volgt dat het land partij dient te zijn bij het Vluchtelingenverdrag, is wel van belang dat er toegang is tot feitelijke bescherming die voldoende vergelijkbaar is met een vluchtelingenstatus. De omstandigheid dat de VAE in de praktijk bescherming biedt tegen refoulement, is niet voldoende voor de conclusie dat de VAE ook verder bescherming biedt overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag. Verweerder heeft onvoldoende gemotiveerd waarom is voldaan aan het wettelijke vereiste van artikel 3.106a, eerste lid, aanhef en onder e, van het Vb.

6.4

De rechtbank heeft voorts kennisgenomen van voornoemde vragen die op 30 juni 2017 door de Afdeling zijn gesteld in een zaak die op 8 augustus 2017 ter zitting is behandeld:

1. Is vereist dat een als veilig aangemerkt derde land partij is bij het Vluchtelingenverdrag?

2. Zo nee, kan de UNHCR aan door die instantie erkende vluchtelingen in dat land bescherming overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag bieden of moet die bescherming worden geboden door de autoriteiten van dat land?

3. Aan welke juridische en feitelijke vereisten moet worden voldaan wil kunnen worden aangenomen dat in een land bescherming overeenkomstig het Vluchtelingenverdrag wordt geboden?

4. Op welke wijze kunnen vreemdelingen die thans niet beschikken over geldige reisdocumenten toegang verkrijgen tot een veilig derde land? Wilt u daarbij betrekken het Algemeen ambtsbericht Syrië van de minister van Buitenlandse Zaken van 22 juni 2015.

7. Gelet op het voorgaande is het beroep gegrond. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit. De rechtbank ziet geen mogelijkheid het geschil finaal te beslechten. Verweerder zal een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak.

8. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 990,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 495,- en een wegingsfactor 1).